****************************************************

استاد علی غبدلی

کوبانی

صدایت را می شنوم

فریاد غریبانه ات را 
صدایی که همچون آفتاب قیامت می تابد
و آشکار می کند
همه ی سیاهی های تاریخ را
که اکنون بر خاک تشنه ات فرو می ریزد 
کوبانی .
اگر مرز فخر و ننگ 
رودی از دادگری آمد
عطش انسان از آن رود 
چگونه خواهد نشست
تا ناجیان دروغزن
در شلمچه و سنجار و کوبانی
بر گرد سفره خون کودکان
به دادو ستد نشسته اند
صدایت را می شنوم
بالای بلند پیش مرگه هایت را می بینم
که سرفرازو استوار
در گردباد مهیب خون و حماسه ایستاده اند
تا همه ی سرفرازی های انسان
در برابرشان زانو زند و
آبرو طلب کند .
آه کوبانی – کوبانی
دخترانت
آن شرزه پلنگان زاگرس و سنجار را می بینم
که چه عاشقانه
زمزمه های عاطفه
شعرو ترانه و رقص را
با تفنگی سودا زده اند
تا غیرت و شرف من
در دامنشان احساس ایمنی کند .
آنان مادران فردای رستاخیزند
که اکنون
مسیحای خویش را
چلیپا بر دوش
در راه جلجتا به نظاره نشسته اند .
شانه های ناتوان زمین
آبی بیکران آسمان
تاب این رنج سنگین را ندارد
که در برابر چشمان خواب زده مان
برسرت آوار شده است 
کوبانی .

**************** لطفا برای مشاهده  ادامه مطالب  در قسمت پایین روی (ادامه مطلب) کلیک نمایید.